Dagelijks leven
25 Oktober 2012 | Nederland, Duiven
Hallo lieve mensen!
Hier weer een bericht vanuit Maralal!
Het vakantiegevoel is nu wel over; ik neem nu deel aan het dagelijks leven in Maralal.
Het is me tot nu toe nog niet gelukt een baan te vinden en wat ik nu begrepen heb, zal dat ook heel moeilijk worden!
Dit heeft te maken met de verkiezingen die in maart 2013 gaan plaatsvinden en alle veranderingen die zullen worden doorgevoerd, met name in het Samburu-gebied.
Het Samburu-gebied zal namelijk een eigen county worden, met een eigen regering; een goeie zaak daar de Samburu dan meer rechten zullen krijgen.
Maar dit betekent ook dat iedereen eigenlijk gespannen de verkiezingen afwacht en op dit moment geen nieuwe medewerkers aanneemt. Men wil eerst weten hoe het er voor de Samburu na maart 2013 uitziet.
Pech dus voor mij! Maar voor hen gaat het er waarschijnlijk wel allemaal beter uitzien!
Ik zal mijn dagelijks leven beschrijven.
Rond 8 uur sta ik op!
Ik neem dan eerst een heerlijke, meestal koude, douche; de eerste straaltjes zijn niet echt prettig, maar ook dit went en je bent echt meteen helemaal wakker!
Hierna veeg ik het huis schoon; dit doe je zo ongeveer 5 keer per dag, want er wordt de hele dag zand naar binnen gelopen. En aangezien je hier zo’n beetje de hele dag door aanloop hebt, moet je echt vegen, anders is het huis een grote zandbak aan het eind van de dag. Maar dit geeft niet hoor, jullie weten hoe gek ik ben op poetsen, hahaha!
Vervolgens dweil ik het huis met Dettol; het enige schoonmaakmiddel dat hier te krijgen is.
De meeste mensen hier maken schoon met Omo wasmiddel, omdat dit redelijk goedkoop is. Het alternatief is Dettol, maar dat is zo duur (5 euro) dat men dat niet koopt. Ik denk dat Dettol alleen wordt gekocht door de blanke mensen of de rijkere mensen onder de Samburu, waarvan er maar weinig zijn.
Dan zet ik water op voor thee op mijn houtskoolpit.
Eerst moet ik wat stukjes hout zoeken, wat niet zo moeilijk is want die liggen hier over.
Met een mes snijdt ik hout in fijne reepjes. Deze leg ik op het pitje, hier bovenop leg ik stukken houtkool, wat kerosine erover , een brandende lucifer erop gooien, het luikje onderaan het pitje open zetten en dan de gehele houtskoolpit buiten zitten. De wind zorgt ervoor dat de houtskool gaat gloeien. Staat er geen wind, dan moet je zelf met iets wapperen net zolang tot de houtskool roodgloeiend is. Vervolgens haal je de pit naar binnen en kun je de pan met water erop zetten en dan maar wachten tot het kookt, alhoewel zo’n houtskoolpit best snel gaat.
Hier drinken de mensen Chai. Ze koken water met een gelijke hoeveelheid melk en theegruis. Als een en ander kookt, zeven ze het gruis eruit. En dan gaat er heel vee l suiker in! Echt mierzoet!
Aangezien ik geen melk lust, kook ik dus water waar ik later theegruis in gooi en vervolgens zeef; Chai runki noemen ze dat.
Bij de thee eet ik enchala (soort flensjes); heerlijk! Of mandazi, een soort broodje dat een beetje smaakt naar oliebol, of ngumo, een koekachtig iets. Lekker, maar wel vet allemaal. Maar ach, hier snoep je weer niet tussendoor, geen chips of zo ’s avonds, dus qua lijn valt het allemaal wel mee.
Na het ontbijt doe ik mijn was, echt dagelijks, want alles is na een halve dag dragen vies van al het zand of modder als het geregend heeft.
Meestal ga ik dan naar het centrum van Maralal om een paar boodschapjes te doen; kool, spinazie, pompoen, bonen, mais, zoete aardappelen, uien, tomaten. Heel veel meer keus aan groente is er niet. En het is allemaal zware kost, wat behoorlijk effect heeft op mijn stoelgang waarover ik verder niet in detail zal treden, hahaha!
Ik zou zeggen, eet eens twee weken, twee keer per dag, kool en bonen , rijst en aardappelen en kijk war er gebeurt met je. Dan begrijp je precies wat ik bedoel!
Na het shoppen loop ik terug naar het huisje, een wandeling van zo’n half uur of langer. De tijd die je erover doet hangt af van het feit of het geregend heeft of niet. Als het geregend heeft moet je allerlei omwegen nemen om de modderpoelen te vermijden.
Dan is het tijd om eten te koken; daar ben je wel even mee bezig, aangezien dit natuurlijk niet zo snel gaat als met een vierpits-formuis. Maar dat geeft niet, polle polle (doe alles op je gemak).
Na het eten maak ik meestal een lange wandeling in de prachtige omgeving; je kunt hier werkelijk uren wandelen.
Of ik loop naar de Samburu lodge, een prachtige lodge waar je buiten kunt zitten en wat drinken.
Je kunt daar het beste rond een uur of vier zijn, want voor de lodge ligt een drinkplaats voor de dieren. Rond die tijd komen veel dieren naar deze plek om te drinken; werkelijk een prachtig gezicht.
De dieren die daar komen zijn, zebra’s, wartoks (weet niet hoe deze in het nederlands heten), impala’s, antilopen en buffalo’s. Zo mooi om te zien als deze allemaal samenkomen en drinken of badderen in het water.
Echt schitterend om te zien! Eerder waren er ook luipaarden, maar deze hebben ze afgeschoten omdat deze richting bewoonde wereld liepen en geiten en kippen doodden. Daar had de gemeenschap geen behoefte aan dus hebben ze de luipaarden afgeschoten.
Het is overigens geen afgesloten park , dieren kunnen gaan en staan waar ze willen.
Olifanten en giraffen zie je daar niet, omdat daar niet het soort bomen en struiken staan waar ze van eten.
Overigens wordt hier behoorlijk gestroopt ’s nachts.
Rond zes uur moet je wel weer thuis zijn; het licht valt dan in 1 seconde uit en dan is het aardedonker.
Dan begint het kookritueel weer, met Chai (thee) als dessert.
Meestal zijn er inmiddels wel wat vrienden of familie gearriveerd, en dat eet allemaal mee.
Laatst heb ik voor 10 man staan koken; ik merkte dat ze erg benieuwd waren of deze mzungu (blanke) wel kon koken, maar ik kreeg volop complimenten, dus dat viel weer mee.
Overigens, ik heb nooit geweten dat pompoen zo lekker is! Lieve mensen, als je dat nog nooit gegeten hebt, moet je dat zeker eens proberen! Pompoen bereiden gaat als volgt: in stukken snijden, schillen, in blokjes snijden, met wat zout in water opzetten, half uurtje koken: klaar! Pompoen eet je met groenten; je kunt het zien als een soort aardappel, maar dan zoetig en zacht! Maar ja, misschien wisten jullie dit al lang!
Zo niet; aan de slag met pompoen!
Na de afwas, een poosje relaxen op de bank, wat internetten, emails lezen, chatten op facebook, lezen op mijn ereader (wat een uitkomst is dat toch), is het rond 21.00 uur bedtijd.
Hoop dat ik met bovenstaande een beetje heb kunnen schetsen hoe mijn dagen in Maralal verlopen.
Liefs,
Sandra
Hier weer een bericht vanuit Maralal!
Het vakantiegevoel is nu wel over; ik neem nu deel aan het dagelijks leven in Maralal.
Het is me tot nu toe nog niet gelukt een baan te vinden en wat ik nu begrepen heb, zal dat ook heel moeilijk worden!
Dit heeft te maken met de verkiezingen die in maart 2013 gaan plaatsvinden en alle veranderingen die zullen worden doorgevoerd, met name in het Samburu-gebied.
Het Samburu-gebied zal namelijk een eigen county worden, met een eigen regering; een goeie zaak daar de Samburu dan meer rechten zullen krijgen.
Maar dit betekent ook dat iedereen eigenlijk gespannen de verkiezingen afwacht en op dit moment geen nieuwe medewerkers aanneemt. Men wil eerst weten hoe het er voor de Samburu na maart 2013 uitziet.
Pech dus voor mij! Maar voor hen gaat het er waarschijnlijk wel allemaal beter uitzien!
Ik zal mijn dagelijks leven beschrijven.
Rond 8 uur sta ik op!
Ik neem dan eerst een heerlijke, meestal koude, douche; de eerste straaltjes zijn niet echt prettig, maar ook dit went en je bent echt meteen helemaal wakker!
Hierna veeg ik het huis schoon; dit doe je zo ongeveer 5 keer per dag, want er wordt de hele dag zand naar binnen gelopen. En aangezien je hier zo’n beetje de hele dag door aanloop hebt, moet je echt vegen, anders is het huis een grote zandbak aan het eind van de dag. Maar dit geeft niet hoor, jullie weten hoe gek ik ben op poetsen, hahaha!
Vervolgens dweil ik het huis met Dettol; het enige schoonmaakmiddel dat hier te krijgen is.
De meeste mensen hier maken schoon met Omo wasmiddel, omdat dit redelijk goedkoop is. Het alternatief is Dettol, maar dat is zo duur (5 euro) dat men dat niet koopt. Ik denk dat Dettol alleen wordt gekocht door de blanke mensen of de rijkere mensen onder de Samburu, waarvan er maar weinig zijn.
Dan zet ik water op voor thee op mijn houtskoolpit.
Eerst moet ik wat stukjes hout zoeken, wat niet zo moeilijk is want die liggen hier over.
Met een mes snijdt ik hout in fijne reepjes. Deze leg ik op het pitje, hier bovenop leg ik stukken houtkool, wat kerosine erover , een brandende lucifer erop gooien, het luikje onderaan het pitje open zetten en dan de gehele houtskoolpit buiten zitten. De wind zorgt ervoor dat de houtskool gaat gloeien. Staat er geen wind, dan moet je zelf met iets wapperen net zolang tot de houtskool roodgloeiend is. Vervolgens haal je de pit naar binnen en kun je de pan met water erop zetten en dan maar wachten tot het kookt, alhoewel zo’n houtskoolpit best snel gaat.
Hier drinken de mensen Chai. Ze koken water met een gelijke hoeveelheid melk en theegruis. Als een en ander kookt, zeven ze het gruis eruit. En dan gaat er heel vee l suiker in! Echt mierzoet!
Aangezien ik geen melk lust, kook ik dus water waar ik later theegruis in gooi en vervolgens zeef; Chai runki noemen ze dat.
Bij de thee eet ik enchala (soort flensjes); heerlijk! Of mandazi, een soort broodje dat een beetje smaakt naar oliebol, of ngumo, een koekachtig iets. Lekker, maar wel vet allemaal. Maar ach, hier snoep je weer niet tussendoor, geen chips of zo ’s avonds, dus qua lijn valt het allemaal wel mee.
Na het ontbijt doe ik mijn was, echt dagelijks, want alles is na een halve dag dragen vies van al het zand of modder als het geregend heeft.
Meestal ga ik dan naar het centrum van Maralal om een paar boodschapjes te doen; kool, spinazie, pompoen, bonen, mais, zoete aardappelen, uien, tomaten. Heel veel meer keus aan groente is er niet. En het is allemaal zware kost, wat behoorlijk effect heeft op mijn stoelgang waarover ik verder niet in detail zal treden, hahaha!
Ik zou zeggen, eet eens twee weken, twee keer per dag, kool en bonen , rijst en aardappelen en kijk war er gebeurt met je. Dan begrijp je precies wat ik bedoel!
Na het shoppen loop ik terug naar het huisje, een wandeling van zo’n half uur of langer. De tijd die je erover doet hangt af van het feit of het geregend heeft of niet. Als het geregend heeft moet je allerlei omwegen nemen om de modderpoelen te vermijden.
Dan is het tijd om eten te koken; daar ben je wel even mee bezig, aangezien dit natuurlijk niet zo snel gaat als met een vierpits-formuis. Maar dat geeft niet, polle polle (doe alles op je gemak).
Na het eten maak ik meestal een lange wandeling in de prachtige omgeving; je kunt hier werkelijk uren wandelen.
Of ik loop naar de Samburu lodge, een prachtige lodge waar je buiten kunt zitten en wat drinken.
Je kunt daar het beste rond een uur of vier zijn, want voor de lodge ligt een drinkplaats voor de dieren. Rond die tijd komen veel dieren naar deze plek om te drinken; werkelijk een prachtig gezicht.
De dieren die daar komen zijn, zebra’s, wartoks (weet niet hoe deze in het nederlands heten), impala’s, antilopen en buffalo’s. Zo mooi om te zien als deze allemaal samenkomen en drinken of badderen in het water.
Echt schitterend om te zien! Eerder waren er ook luipaarden, maar deze hebben ze afgeschoten omdat deze richting bewoonde wereld liepen en geiten en kippen doodden. Daar had de gemeenschap geen behoefte aan dus hebben ze de luipaarden afgeschoten.
Het is overigens geen afgesloten park , dieren kunnen gaan en staan waar ze willen.
Olifanten en giraffen zie je daar niet, omdat daar niet het soort bomen en struiken staan waar ze van eten.
Overigens wordt hier behoorlijk gestroopt ’s nachts.
Rond zes uur moet je wel weer thuis zijn; het licht valt dan in 1 seconde uit en dan is het aardedonker.
Dan begint het kookritueel weer, met Chai (thee) als dessert.
Meestal zijn er inmiddels wel wat vrienden of familie gearriveerd, en dat eet allemaal mee.
Laatst heb ik voor 10 man staan koken; ik merkte dat ze erg benieuwd waren of deze mzungu (blanke) wel kon koken, maar ik kreeg volop complimenten, dus dat viel weer mee.
Overigens, ik heb nooit geweten dat pompoen zo lekker is! Lieve mensen, als je dat nog nooit gegeten hebt, moet je dat zeker eens proberen! Pompoen bereiden gaat als volgt: in stukken snijden, schillen, in blokjes snijden, met wat zout in water opzetten, half uurtje koken: klaar! Pompoen eet je met groenten; je kunt het zien als een soort aardappel, maar dan zoetig en zacht! Maar ja, misschien wisten jullie dit al lang!
Zo niet; aan de slag met pompoen!
Na de afwas, een poosje relaxen op de bank, wat internetten, emails lezen, chatten op facebook, lezen op mijn ereader (wat een uitkomst is dat toch), is het rond 21.00 uur bedtijd.
Hoop dat ik met bovenstaande een beetje heb kunnen schetsen hoe mijn dagen in Maralal verlopen.
Liefs,
Sandra
-
25 Oktober 2012 - 14:45
Pauline:
Hoi San,
Wederom een heel mooi verhaal!! Even ter info voor anderen, een warthog is een wrattenzwijn. De meeste mensen kennen wel een wrattenzwijn, nl Pumba en Basil uit de serie van " ik vertrek" van Nederlanders die naar Zambia vertrokken en die daar de dieren als "huisdieren" hadden.
Vermaak je nog Sandra en gr. Aan de rest :).
Liefs Pauline -
25 Oktober 2012 - 14:45
Pauline:
Hoi San,
Wederom een heel mooi verhaal!! Even ter info voor anderen, een warthog is een wrattenzwijn. De meeste mensen kennen wel een wrattenzwijn, nl Pumba en Basil uit de serie van " ik vertrek" van Nederlanders die naar Zambia vertrokken en die daar de dieren als "huisdieren" hadden.
Vermaak je nog Sandra en gr. Aan de rest :).
Liefs Pauline -
25 Oktober 2012 - 14:45
Pauline:
Hoi San,
Wederom een heel mooi verhaal!! Even ter info voor anderen, een warthog is een wrattenzwijn. De meeste mensen kennen wel een wrattenzwijn, nl Pumba en Basil uit de serie van " ik vertrek" van Nederlanders die naar Zambia vertrokken en die daar de dieren als "huisdieren" hadden.
Vermaak je nog Sandra en gr. Aan de rest :).
Liefs Pauline -
25 Oktober 2012 - 18:50
Lyda:
Hi Sandra, ik zie het helemaal voor me! Indonesië is niet zoveel anders, zo verloopt het leven daar ook, met die grote gele bol aan de hemel die ook om 18.00 uur inderdaad snel verdwijnt en plaats maakt voor de duisternis. Het koken op een houtvuurtje, koude douches waar je gelijk wakker van wordt, kleren wassen op de hand, ik zou bijna denken dat je in Indonesië zit :-D. Maar fijn dat het goed gaat met je!!!
Veel liefs,
Lydia
-
25 Oktober 2012 - 21:26
Nellie:
Hoi Sandra,
Wat een relax leventje heb jij daar in Maralal. Ik hoop voor je dat je toch nog een baan zal vinden. Heb je nog iets van het Rode Kruis gehoord? Ik zou zeggen geniet van alles wat je doet, ook van twee keer per dag bonen eten hahaha.
Liefs Nellie -
27 Oktober 2012 - 11:42
Jennie:
Hi San,
Was een beetje achter met lezen van je berichten (ik dacht dat ik een melding kreeg als je iets nieuws had geplaatst, maar blijkbaar heb ik dat niet goed ingesteld, want ik kreeg geen meldingen).
Jeetje wat heb je allemaal alweer gedaan! je huisje klinkt fantastisch, echt meer onder de mensen kun je zo niet zitten denk ik. Jammer dat het waarschijnlijk niet gaat lukken met een baan of is die baan van het rode kruis nog een optie?
Liefs Jennie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
