Zeg me waarom?
09 November 2012 | Nederland, Duiven
Ha de lieve mensen,
Ik kan mijn geluk niet op vandaag; we hebben weer water!!!
Ruim anderhalve week zonder water is te lang, kan ik jullie vertellen. Alles is vies; je voelt jezelf vies, je haren zijn smerig, bah!
Ik haalde wel tonnen met water, maar daar ben je heel zuinig op, dus uitgebreid jezelf wassen, vloer dweilen, kleding wassen, is er niet bij.
Dus………..heb vanochtend een heerlijke uitgebreide koude (dat wel) douche genomen; zalig!!!!
Vervolgens heeft het hele huis een flinke schoonmaak doorgemaakt. Nooit geweten dat poetsen leuk kan zijn, hahaha!
En nu maar hopen dat het water blijft stromen!
Kasito is een paar dagen weg; naar de bush; er waren problemen daar!
Hij heeft namelijk een veestapel, bestaande uit koeien, geiten, schapen en kamelen. Keisha, een neef van hem, zorgt op dit moment als een herder voor zijn veestapel en die van Kasito.
Uren sjouwt hij, net zoals alle Masai, met de kudde door de bush, op zoek naar plekken waar het vee kan grazen en drinken.
Vee is alles voor de Masai; het is hun inkomstenbron, ze zorgen ervoor dat het vee zo groot en vet mogelijk wordt om vervolgens naar de markt te gaan en zo hoog mogelijke opbrengst te verkrijgen voor de dieren.
Met de winst kopen ze nieuw vee in. Met de winst wordt etenswaar ingekocht.
Het probleem nu is dat Keisha met de kudde over een weg liep en er ineens een jeep aan kwam rijden met een behoorlijke snelheid.
Het vee schrok hiervan en stoof alle richtingen uit. Nadat de rust was wedergekeerd bleek dat er vijf geiten van Kasito ontbraken. Deze geiten zijn door de schrik de bush ingerend.
Keisha heeft uren lopen zoeken naar deze geiten maar kon ze niet vinden; omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor het vee van Kasito, voelde hij zich enorm schuldig.
Nou is het zo dat je in de bush geen netwerk hebt; het enige dat Keisha kon doen is iemand vanuit de bush sturen naar een gebied, zo’n vier uur lopen verderop, zodat er gebeld kon worden met Kasito, om te vertellen wat er gebeurd was.
Dus Kasito kreeg ’s avonds een telefoontje en kreeg het hele verhaal te horen. Kasito bedacht zich geen moment en ging ’s avonds laat nog op pad richting bush (let wel: zes uur lopen), want deze geiten moesten gevonden worden. Het kon zomaar gebeuren dat anderen deze geiten zouden vinden en behouden en dat wilde hij voorkomen. Want een geit heeft wel een waarde van zo’n 35 euro. Dus reken uit het verlies!
Voor mij onbegrijpelijk; ik zou zeggen, laat gaan die geiten, daar ga je toch niet zes uur voor lopen, je leven riskeren, want de weg richting bush is gewoon heel gevaarlijk. Ik heb jullie al eerder verteld over de andere stammen die je met het grootste gemak neerknallen.
Maar Kasito twijfelde geen moment en vertrok.
De volgende dag laat kwam hij terug; er waren gelukkig drie geiten teruggevonden, maar ja, die twee andere geiten…..!
De volgende dag kreeg Kasito weer een telefoontje; Keisha had gezien dat de twee geiten nu bij een kudde liepen van een andere Masai.
Weer bedacht Kasito zich geen moment; gerechtigheid moest plaatsvinden. Kasito meldde zich bij de politie hier in Maralal en deed zijn verhaal. En mijn verbazing was groot toen de politie onmiddellijk met Kasito vertrok richting Bush om deze zaak af te handelen. Ongelofelijk, zelfs de politie zet zich in om twee geiten terug te halen; wat een wereld! Nu gingen ze met de auto, hoewel dit niet echt heel veel in reistijd scheelt. De weg naar de bush is wel zo ontzettend slecht; je bent genoodzaakt stapvoets te rijden vanwege de enorme kuilen en de enorme plassen water die de chauffeur moet proberen te omzeilen, want grote kans dat je dan vast komt te zitten en zie er dan maar weer eens uit te komen.
Hoe het af is afgelopen weet ik niet want ze zijn nog niet terug!
Maar als ik eens goed nadenk over wat hier allemaal gebeurt, dan realiseer ik me in wat voor een andere wereld ik zit waarover je je blijft verbazen.
Het vertrek van Kasito heeft wel consequenties voor mij, want ik ben dan eigenlijk wel aan huis gekluisterd; je kunt wel een boodschapje doen of zo, maar dat is niet echt prettig, want je wordt constant belaagd door arme mensen die je vragen om geld want een mzungu is toch rijk; hahaha, ze moesten eens weten!!!
En als je ze vertelt dat je helaas niets kunt geven, omdat je zelf niet veel hebt, geloven ze dat echt niet.
Op een gegeven moment moet je ze echt keihard wegsturen door heel hard ‘ Chomo’ te roepen, wat zoiets betekent als ‘ opdonderen, laat me met rust’. Je roept dit hard omdat je weet dat anderen op straat je zullen helpen de persoon weg te sturen. En degenen die mij goed kennen weten dat ik het heel moeilijk vind keihard op te treden. Dus voorkom ik dit liever door niet alleen naar de stad te gaan.
Wat wel grappig is is dat wanneer ik alleen op pad ga, ik onmiddellijk een horde kinderen aan de hand krijg, die me gewoon niet meer willen loslaten, mijn blonde haar willen strelen, mijn teennagels proberen schoon te maken omdat ze denken dat deze vies zijn en dan niet begrijpen dat het er niet afgaat, want ik heb gewoon bruine nagellak op, maar dat kennen ze hier echt niet!
Tegelijkertijd besef ik me dat ik voor deze mensen altijd een mzungu zal blijven, altijd anders zal zijn dan zij. Het maakt niet uit hoeveel jaren je hier zou wonen; je zult nooit echt een van hen worden!
In theorie wist ik dit wel, maar nu voel ik dat dat ook echt zo is! En het maakt me eigenlijk ook wel een beetje verdrietig, waarom zijn er zulke verschillen op deze aardbol? waarom is het zo oneerlijk verdeeld? Waarom plaatst een volk een ander volk op een voetstuk? Waarom wil afrika toch afhankelijk blijven van het rijke westen? Waarom gaat afrika niet eens op eigen benen staan? Vragen, vragen, vragen, maar antwoorden heb ik niet!
Sandra
Ik kan mijn geluk niet op vandaag; we hebben weer water!!!
Ruim anderhalve week zonder water is te lang, kan ik jullie vertellen. Alles is vies; je voelt jezelf vies, je haren zijn smerig, bah!
Ik haalde wel tonnen met water, maar daar ben je heel zuinig op, dus uitgebreid jezelf wassen, vloer dweilen, kleding wassen, is er niet bij.
Dus………..heb vanochtend een heerlijke uitgebreide koude (dat wel) douche genomen; zalig!!!!
Vervolgens heeft het hele huis een flinke schoonmaak doorgemaakt. Nooit geweten dat poetsen leuk kan zijn, hahaha!
En nu maar hopen dat het water blijft stromen!
Kasito is een paar dagen weg; naar de bush; er waren problemen daar!
Hij heeft namelijk een veestapel, bestaande uit koeien, geiten, schapen en kamelen. Keisha, een neef van hem, zorgt op dit moment als een herder voor zijn veestapel en die van Kasito.
Uren sjouwt hij, net zoals alle Masai, met de kudde door de bush, op zoek naar plekken waar het vee kan grazen en drinken.
Vee is alles voor de Masai; het is hun inkomstenbron, ze zorgen ervoor dat het vee zo groot en vet mogelijk wordt om vervolgens naar de markt te gaan en zo hoog mogelijke opbrengst te verkrijgen voor de dieren.
Met de winst kopen ze nieuw vee in. Met de winst wordt etenswaar ingekocht.
Het probleem nu is dat Keisha met de kudde over een weg liep en er ineens een jeep aan kwam rijden met een behoorlijke snelheid.
Het vee schrok hiervan en stoof alle richtingen uit. Nadat de rust was wedergekeerd bleek dat er vijf geiten van Kasito ontbraken. Deze geiten zijn door de schrik de bush ingerend.
Keisha heeft uren lopen zoeken naar deze geiten maar kon ze niet vinden; omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor het vee van Kasito, voelde hij zich enorm schuldig.
Nou is het zo dat je in de bush geen netwerk hebt; het enige dat Keisha kon doen is iemand vanuit de bush sturen naar een gebied, zo’n vier uur lopen verderop, zodat er gebeld kon worden met Kasito, om te vertellen wat er gebeurd was.
Dus Kasito kreeg ’s avonds een telefoontje en kreeg het hele verhaal te horen. Kasito bedacht zich geen moment en ging ’s avonds laat nog op pad richting bush (let wel: zes uur lopen), want deze geiten moesten gevonden worden. Het kon zomaar gebeuren dat anderen deze geiten zouden vinden en behouden en dat wilde hij voorkomen. Want een geit heeft wel een waarde van zo’n 35 euro. Dus reken uit het verlies!
Voor mij onbegrijpelijk; ik zou zeggen, laat gaan die geiten, daar ga je toch niet zes uur voor lopen, je leven riskeren, want de weg richting bush is gewoon heel gevaarlijk. Ik heb jullie al eerder verteld over de andere stammen die je met het grootste gemak neerknallen.
Maar Kasito twijfelde geen moment en vertrok.
De volgende dag laat kwam hij terug; er waren gelukkig drie geiten teruggevonden, maar ja, die twee andere geiten…..!
De volgende dag kreeg Kasito weer een telefoontje; Keisha had gezien dat de twee geiten nu bij een kudde liepen van een andere Masai.
Weer bedacht Kasito zich geen moment; gerechtigheid moest plaatsvinden. Kasito meldde zich bij de politie hier in Maralal en deed zijn verhaal. En mijn verbazing was groot toen de politie onmiddellijk met Kasito vertrok richting Bush om deze zaak af te handelen. Ongelofelijk, zelfs de politie zet zich in om twee geiten terug te halen; wat een wereld! Nu gingen ze met de auto, hoewel dit niet echt heel veel in reistijd scheelt. De weg naar de bush is wel zo ontzettend slecht; je bent genoodzaakt stapvoets te rijden vanwege de enorme kuilen en de enorme plassen water die de chauffeur moet proberen te omzeilen, want grote kans dat je dan vast komt te zitten en zie er dan maar weer eens uit te komen.
Hoe het af is afgelopen weet ik niet want ze zijn nog niet terug!
Maar als ik eens goed nadenk over wat hier allemaal gebeurt, dan realiseer ik me in wat voor een andere wereld ik zit waarover je je blijft verbazen.
Het vertrek van Kasito heeft wel consequenties voor mij, want ik ben dan eigenlijk wel aan huis gekluisterd; je kunt wel een boodschapje doen of zo, maar dat is niet echt prettig, want je wordt constant belaagd door arme mensen die je vragen om geld want een mzungu is toch rijk; hahaha, ze moesten eens weten!!!
En als je ze vertelt dat je helaas niets kunt geven, omdat je zelf niet veel hebt, geloven ze dat echt niet.
Op een gegeven moment moet je ze echt keihard wegsturen door heel hard ‘ Chomo’ te roepen, wat zoiets betekent als ‘ opdonderen, laat me met rust’. Je roept dit hard omdat je weet dat anderen op straat je zullen helpen de persoon weg te sturen. En degenen die mij goed kennen weten dat ik het heel moeilijk vind keihard op te treden. Dus voorkom ik dit liever door niet alleen naar de stad te gaan.
Wat wel grappig is is dat wanneer ik alleen op pad ga, ik onmiddellijk een horde kinderen aan de hand krijg, die me gewoon niet meer willen loslaten, mijn blonde haar willen strelen, mijn teennagels proberen schoon te maken omdat ze denken dat deze vies zijn en dan niet begrijpen dat het er niet afgaat, want ik heb gewoon bruine nagellak op, maar dat kennen ze hier echt niet!
Tegelijkertijd besef ik me dat ik voor deze mensen altijd een mzungu zal blijven, altijd anders zal zijn dan zij. Het maakt niet uit hoeveel jaren je hier zou wonen; je zult nooit echt een van hen worden!
In theorie wist ik dit wel, maar nu voel ik dat dat ook echt zo is! En het maakt me eigenlijk ook wel een beetje verdrietig, waarom zijn er zulke verschillen op deze aardbol? waarom is het zo oneerlijk verdeeld? Waarom plaatst een volk een ander volk op een voetstuk? Waarom wil afrika toch afhankelijk blijven van het rijke westen? Waarom gaat afrika niet eens op eigen benen staan? Vragen, vragen, vragen, maar antwoorden heb ik niet!
Sandra
-
12 November 2012 - 11:02
Kim:
Mooi verhaal Sandra, ik heb natuurlijk ook geen antwoorden.... Maar het klinkt wel heel erg 'ver weg' allemaal. Geen water, verdwaald vee, uren lopen, niet echt veilig over straat kunnen. Ik denk dat je hier nog wel tegen wat gewenning-perikelen aan zult lopen ;-)
Liefs van Kim -
12 November 2012 - 21:09
Gerrit:
Ha Sandra,
Pff.....mijn reactie liet even op zich wachten .... maar eh......ik was even aan het zoeken......iets met geiten. En ja, dat duurde even........
Tjonge, 35 euro per geit is gewoon heeeeeeel veeeeeel geld daar waar jij zit. En afstanden en tijd tellen minder als hier. Dus ja, ik zou ook gaan zoeken. Maar hoe anders is het daar vergeleken met ons landje dat in CRISIS zit. Wij moeten geloof ik iets van 35 euro ....... Nou ja, laat maar. Wij hebben andere problemen.
En tja, de laatste alinea klinkt wat triestig! En dat kan ik me best voorstellen. Reizen en leven in een arm land kan je soms enorm bij de keel grijpen.
Een voorwaarde om op eigen benen te kunnen staan is wel dat je benen hebt. En tijdens mijn reizen heb ik gezien dat dat vaak niet het geval is. Die benen zijn er gewoonweg vaak niet. En mensen zijn zo druk met het dagelijks 'overleven' bezig, dat er domweg geen tijd overblijft om uberhaupt een stapje verder te kunnen denken en doen.
En dan moet je het dus hebben van de hulporganisaties. Die doen wat ze kunnen, maar veel meer dan een (zeer belangrijke en nuttige) druppel op een gloeiende plaat is het vaak niet. Echt structureel iets in cultuur en tradities wijzigen is ook voor hen niet weggelegd. En meestal hoef je het van de (plaatselijke) overheden in dat soort landen ook niet te verwachten.
Maar kop op. Er zijn ook mooie initiatieven en ideeen. Zo heeft onze oud minister van ontwikkelingssamenwerking (Jan Pronk) een prachtig ontwikkelingssamenwerkingsplan. En dat plan wordt vast nog 's geimplementeerd. Maar eerst ff een miljoentje bezuinigen op ons huidig ontwikkelingssamenwerkingsbudget. De hogere inkomens in ons mooie welvarende landje moeten natuurlijk wel een beetje ontzien worden. Anders moet de boot verkocht en/of gaat die mooie 3ex per jaar wintersportvakantie er aan (verdorie, bespeur ik hier enige vorm van cynisme bij mezelf?).
Snel overschakelen.
Leuk dat je blijft schrijven. Houd vol. Het is nl erg fijn om te lezen. Ben nog wel steeds in gespannen afwachting wanneer je me eindelijk 's vieze Keniaanse woorden gaat leren. Dat moet nog wel voor je terug komt hoor!!
Ok, ik ga verder met verhuisdozen inpakken. Jezus, wat verzamelt een mens toch een zooi!!!
Groet, Gerrit
-
18 November 2012 - 11:40
Josephine:
Lieve San,
Het is weer heerlijk om even iets van je te horen, wat een oneerlijke situatie, toch vermoed ik dat de hele situatie wordt gemanipuleerd van hoger hand !Bewust instandhouding van de afhankelijke positie van het "rijke westen ". En zo zie je, hoe blij je kunt worden van een simpele poetsbeurt van je huisje na al die dagen van een "lichte "ontbering zonder water !
Op dit moment is onze Intratuin al weer ondergedompeld in een stralende kerstsfeer! en een prijzen waarvoor je in Maralal rustig een paar geiten kunt aanschaffen ! Toch verwacht ik dat je na een kleine cultuur
dip weer in het oude westerse patroon meewerkt ! Maar tevens andere normen en waarden zult hanteren.
Ik verheug me erop je weer te zien, lieve schat, tot gauw in december !
Liefs, Josephine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley