Je maakt nog eens wat mee!
02 November 2012 | Nederland, Duiven
Hallo lieve mensen,
Hier wat laatste nieuwtjes vanuit Maralal.
Maralal zit al vier dagen zonder water; ik dus ook en dat is niet fijn kan ik je zeggen.
Dan kom je erachter hoe belangrijk water is en hoeveel je dat eigenlijk van gebruikt op een dag.
Er is nu 1 punt in Marallal waar je een ton water kunt kopen, maar dan sta je wel minstens een uur in de rij.
Dat betekent ook dat als je water gehaald hebt, je er heel zuinig op bent.
Douchen is er dus niet bij; gewoon water in een teil en dan maar soppen.
Toilet spoelt uiteraard ook niet meer door, maar gelukkig heb ik ook een buitentoilet; een houten hok met een gat in de grond.
Ik hoop maar dat er snel weer water komt want het is gewoon gedoe nu!
Verder was ik aanwezig bij een hele belangrijke meeting van ouderen Samburu-mannen.
De reden van deze meeting was dat een Samburu –jongen graag wilde trouwen met een Samburu-meisje.
Meestal is het zo dat het desbetreffende meisje van niets weet.
Een jongen heeft meestal al enige tijd een oogje op een meisje en als hij voor zichzelf besluit met haar te willen trouwen, dan moet hij naar de ouders, als die er nog zijn, en anders naar de oudere familieleden.
Hij moet dan dus aangeven dat hij met haar trouwen wil, waarop er vervolgens een meeting wordt belegd waarin wordt besloten, hoeveel de jongen hiervoor moet betalen.
In dit geval ging het om een nichtje van Kasito en aangezien zij geen ouders meer heeft, moest Kasito hierbij aanwezig zijn. En ik, als vrouw zijnde, mocht bij hoge uitzondering aanwezig zijn bij deze meeting.
Deze meeting duurde vier uur, pffffffffffff, maar indrukwekkend om te zien hoe er echt wordt onderhandeld.
Maar dames en heren, ik heb tijdens deze meeting ook mijn stem laten horen; geloof niet dat dat helemaal de bedoeling was, maar dat kon me niet schelen!
Vantevoren heb ik namelijk het desbetreffende meisje, Sarnea, een ontzettende lieve meid, gevraagd of ze de jongen die met haar wilde trouwen kende en of ze dit uberhaupt wel wilde, want als dit niet zo was, zou ik proberen dit huwelijk te voorkomen.
Maar Sarnea gaf aan dat ze hem wel leuk vind en wel wilde trouwen met hem.
We hebben het hier trouwens over een meisje van 15, maar dat is in deze cultuur heel normaal! Maar goed, als ze het zelf wil, wie ben ik dan om dit tegen te houden.
Maar wat ik ook van Sarnea wilde weten is het volgende.
De dag na een huwelijk is het in deze cultuur gebruikelijk dat de bruid besneden wordt en voor degenen die niet weet op welke plaats er dan gesneden wordt, even voor alle duidelijkheid: de clitoris wordt dan weggesneden!!!!!
Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit een zeer pijnlijke kwestie is en dat het meisje er voor de rest van haar leven last van zal hebben.
Dit is in Kenia verboden, en de traditie neemt gelukkig ook af, maar het gebeurt nog steeds.
Dus ik vroeg aan Sarnea of zij besneden wilde worden waarop ze me zei dat ze dat liever niet had. Nou is het zo dat samburu-vrouwen niet echt een stem hebben, niet echt voor zichzelf opkomen, dus dacht ik dat het misschien wel goed zou zijn als ik deze kwestie even bij de horens zou pakken.
Na mijn gesprek met Sarnea, heb ik gesproken met de beoogde bruidegom, een sympathiek iemand trouwens, en heb hem gevraagd of hij wilde dat Sarnea besneden zou worden. Gelukkig gaf hij aan dit niet te willen als Sarnea dit ook niet wil.
Dus ergens aan het eind van de meeting, toen ze overeengekomen waren dat de jongen 70.000 shilling (700 euro) en 9 koeien moest geven in ruil voor het huwelijk, heb ik mijn hand opgestoken en gevraagd of ik ook iets mocht zeggen. Uiteraard in het engels en Kasito vertaalde voor mij. Ik merkte wel dat kasito zich een beetje geneerde, ik had hem hier namelijk niet op voorbereid, maar hij vertaalde toch wat ik zei.
Ik vertelde de oudere mannen dat ik gesproken had met Sarnea en met de jongen en dat ze beiden niet wilden dat Sarnea besneden zou worden; ik vroeg de heren dus om deze wens te respecteren en tijdens deze meeting te bepalen dat dit inderdaad niet hoefde te gebeuren. Je had die gezichten moeten zien!!!
Maar na enig heen en weer gediscussieer, werd de afspraak toegezegd dat Sarnea niet hoefde te worden besneden.
Nou… heb ik een goeie daad verricht of niet, hahaha!
Af en toe heb je ook het idee dat je in het wilde westen terecht bent gekomen.
Drie dagen geleden bereikte ons het nieuws dat er zware gevechten waren uitgebarsten tussen de Turkana-stam en de Samburu-stam in een plaats genaamd Baraqoi.
De Turkana-stam had namelijk koeien gestolen van de Samburu; de Samburu heeft vervolgens de politie ingeschakeld en de politie heeft de Turkana dringend verzocht de koeien terug te geven.
De Turkana brachten koeien terug, echter, de koeien die ze terugbrachten waren niet de koeien die ze gestolen hadden. Deze waren veel kleiner! Minder vlees dus minder opbrengst!
De Samburu besloten toen wraak te nemen en ging vervolgens met een grote groep, gewapend en al, op zoek naar de Turkana. Hierop ontstond een groot gevecht waarbij 18 Samburu om het leven zijn gekomen.
Gisteren zijn de lichamen, per helikopter, overgebracht naar Maralal waar ze begraven zullen worden.
Om de overledenen een laatste eer te bewijzen is het gebruikelijk dat de samburu-mannen bijeenkomen en uren stilzitten, met het hoofd omlaag gebogen. Hier mocht ik ook bij zijn, maar na een uurtje had ik het wel gezien!
Niemand zegt wat, niemand huilt, het zit er alleen maar te zitten.
Vrouwen mogen hier normaal gesproken niet bij zijn omdat vrouwen huilen en dat willen ze niet bij deze bijeenkomst. Dus ik had mazzel, nou ja, mazzel, het is maar wat je leuk vindt, maar goed, heb ik ook weer meegemaakt.
Nou, tot zover het laatste nieuws!
Sandra
Hier wat laatste nieuwtjes vanuit Maralal.
Maralal zit al vier dagen zonder water; ik dus ook en dat is niet fijn kan ik je zeggen.
Dan kom je erachter hoe belangrijk water is en hoeveel je dat eigenlijk van gebruikt op een dag.
Er is nu 1 punt in Marallal waar je een ton water kunt kopen, maar dan sta je wel minstens een uur in de rij.
Dat betekent ook dat als je water gehaald hebt, je er heel zuinig op bent.
Douchen is er dus niet bij; gewoon water in een teil en dan maar soppen.
Toilet spoelt uiteraard ook niet meer door, maar gelukkig heb ik ook een buitentoilet; een houten hok met een gat in de grond.
Ik hoop maar dat er snel weer water komt want het is gewoon gedoe nu!
Verder was ik aanwezig bij een hele belangrijke meeting van ouderen Samburu-mannen.
De reden van deze meeting was dat een Samburu –jongen graag wilde trouwen met een Samburu-meisje.
Meestal is het zo dat het desbetreffende meisje van niets weet.
Een jongen heeft meestal al enige tijd een oogje op een meisje en als hij voor zichzelf besluit met haar te willen trouwen, dan moet hij naar de ouders, als die er nog zijn, en anders naar de oudere familieleden.
Hij moet dan dus aangeven dat hij met haar trouwen wil, waarop er vervolgens een meeting wordt belegd waarin wordt besloten, hoeveel de jongen hiervoor moet betalen.
In dit geval ging het om een nichtje van Kasito en aangezien zij geen ouders meer heeft, moest Kasito hierbij aanwezig zijn. En ik, als vrouw zijnde, mocht bij hoge uitzondering aanwezig zijn bij deze meeting.
Deze meeting duurde vier uur, pffffffffffff, maar indrukwekkend om te zien hoe er echt wordt onderhandeld.
Maar dames en heren, ik heb tijdens deze meeting ook mijn stem laten horen; geloof niet dat dat helemaal de bedoeling was, maar dat kon me niet schelen!
Vantevoren heb ik namelijk het desbetreffende meisje, Sarnea, een ontzettende lieve meid, gevraagd of ze de jongen die met haar wilde trouwen kende en of ze dit uberhaupt wel wilde, want als dit niet zo was, zou ik proberen dit huwelijk te voorkomen.
Maar Sarnea gaf aan dat ze hem wel leuk vind en wel wilde trouwen met hem.
We hebben het hier trouwens over een meisje van 15, maar dat is in deze cultuur heel normaal! Maar goed, als ze het zelf wil, wie ben ik dan om dit tegen te houden.
Maar wat ik ook van Sarnea wilde weten is het volgende.
De dag na een huwelijk is het in deze cultuur gebruikelijk dat de bruid besneden wordt en voor degenen die niet weet op welke plaats er dan gesneden wordt, even voor alle duidelijkheid: de clitoris wordt dan weggesneden!!!!!
Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit een zeer pijnlijke kwestie is en dat het meisje er voor de rest van haar leven last van zal hebben.
Dit is in Kenia verboden, en de traditie neemt gelukkig ook af, maar het gebeurt nog steeds.
Dus ik vroeg aan Sarnea of zij besneden wilde worden waarop ze me zei dat ze dat liever niet had. Nou is het zo dat samburu-vrouwen niet echt een stem hebben, niet echt voor zichzelf opkomen, dus dacht ik dat het misschien wel goed zou zijn als ik deze kwestie even bij de horens zou pakken.
Na mijn gesprek met Sarnea, heb ik gesproken met de beoogde bruidegom, een sympathiek iemand trouwens, en heb hem gevraagd of hij wilde dat Sarnea besneden zou worden. Gelukkig gaf hij aan dit niet te willen als Sarnea dit ook niet wil.
Dus ergens aan het eind van de meeting, toen ze overeengekomen waren dat de jongen 70.000 shilling (700 euro) en 9 koeien moest geven in ruil voor het huwelijk, heb ik mijn hand opgestoken en gevraagd of ik ook iets mocht zeggen. Uiteraard in het engels en Kasito vertaalde voor mij. Ik merkte wel dat kasito zich een beetje geneerde, ik had hem hier namelijk niet op voorbereid, maar hij vertaalde toch wat ik zei.
Ik vertelde de oudere mannen dat ik gesproken had met Sarnea en met de jongen en dat ze beiden niet wilden dat Sarnea besneden zou worden; ik vroeg de heren dus om deze wens te respecteren en tijdens deze meeting te bepalen dat dit inderdaad niet hoefde te gebeuren. Je had die gezichten moeten zien!!!
Maar na enig heen en weer gediscussieer, werd de afspraak toegezegd dat Sarnea niet hoefde te worden besneden.
Nou… heb ik een goeie daad verricht of niet, hahaha!
Af en toe heb je ook het idee dat je in het wilde westen terecht bent gekomen.
Drie dagen geleden bereikte ons het nieuws dat er zware gevechten waren uitgebarsten tussen de Turkana-stam en de Samburu-stam in een plaats genaamd Baraqoi.
De Turkana-stam had namelijk koeien gestolen van de Samburu; de Samburu heeft vervolgens de politie ingeschakeld en de politie heeft de Turkana dringend verzocht de koeien terug te geven.
De Turkana brachten koeien terug, echter, de koeien die ze terugbrachten waren niet de koeien die ze gestolen hadden. Deze waren veel kleiner! Minder vlees dus minder opbrengst!
De Samburu besloten toen wraak te nemen en ging vervolgens met een grote groep, gewapend en al, op zoek naar de Turkana. Hierop ontstond een groot gevecht waarbij 18 Samburu om het leven zijn gekomen.
Gisteren zijn de lichamen, per helikopter, overgebracht naar Maralal waar ze begraven zullen worden.
Om de overledenen een laatste eer te bewijzen is het gebruikelijk dat de samburu-mannen bijeenkomen en uren stilzitten, met het hoofd omlaag gebogen. Hier mocht ik ook bij zijn, maar na een uurtje had ik het wel gezien!
Niemand zegt wat, niemand huilt, het zit er alleen maar te zitten.
Vrouwen mogen hier normaal gesproken niet bij zijn omdat vrouwen huilen en dat willen ze niet bij deze bijeenkomst. Dus ik had mazzel, nou ja, mazzel, het is maar wat je leuk vindt, maar goed, heb ik ook weer meegemaakt.
Nou, tot zover het laatste nieuws!
Sandra
-
03 November 2012 - 10:37
Nellie:
Hoi San,
Tja, dit verslag is wat minder leuk dan alle voorgaande. Het zal je maar gebeuren als vrouw zijnde, uithuwelijken, besnijden en geen mening mogen hebben. Respect voor je optreden!
Kijk goed uit, en pas op jezelf in het wilde westen!
Liefs Nellie -
03 November 2012 - 10:37
Nellie:
Hoi San,
Tja, dit verslag is wat minder leuk dan alle voorgaande. Het zal je maar gebeuren als vrouw zijnde, uithuwelijken, besnijden en geen mening mogen hebben. Respect voor je optreden!
Kijk goed uit, en pas op jezelf in het wilde westen!
Liefs Nellie -
06 November 2012 - 20:55
Gerrit Pleijter:
Ha Sandra,
Goed dat je je verhalen en ervaringen blijft delen. Ik lees ze heel graag.
En vooral deze keer.
Dat koeienverhaal maakt maar weer duidelijk in wat voor een andere wereld je terecht gekomen bent. En hoe anders het leven daar is en hoe verschillende de belangen liggen. En dat op pak 'm beet, drie uurtjes 'vliegen' van hier. Ondanks de 'lange zit' lijkt het me een hele ervaring om zo'n rouwceremonie bij te wonen.
En even tussendoor heb je ook nog ff een verminking voor het leven weten te voorkomen. Moedig hoor.
In die cultuur wordt een dergelijke ingreep natuurlijk op een geheel andere wijze ervaren dan in onze Westerse Wereld. Maar de uitwerking/gevolgen zijn natuurlijk precies hetzelfde. Goed gedaan, ik ben trots op je!!
Waar ik veel minder trots op ben is dat je me hebt beroofd van een fijn fietsreisje.... Jahaaaa......ik was voorzichtig een plan aan het maken om naar Tanzania te fietsen. Omdat Tanzania een fijn land is en natuurlijk omdat u daar zat. 'Verdomme, laat ze die baan schieten, en gaat ze terug naar Kenia'.
Maar goed, ......ok....ik ben een stoere man en heb natuurlijk een plan. En dat noem ik B!
Kenia dus! Go#$@^&* en dan iets met domme (ja ik ben heul Gristelijk opgevoed en ja daar is niets meer van over), gaat ze terug naar Zyp, die trut. Weg fijn fietsreisje. Weg fietsdoel!
Moet ik dus straks maar van Rheden (want daar ga ik wonen) naar Zyp fietsen. Ook fijn. Zeker. Tuurlijk Maar niet zo fijn als naar Kenia.
'U voelt zich schuldig'. Dit voelt niet goed. U voelt zich nu rot. TERECHT!!!!!! Meer dan terecht!!!!!!
Echter, u kunt het goedmaken. Ik weet een hele fijne ijsboer en......(dat is het goede nieuws) ik ben dol op ijs. Taarten in het bijzonder. En hele grote taarten in het hele bijzonder.
Is een tip, doe er u voordeel mee.
Uw dienaar t'aller stond
Gerrit Pleijter
........en nu moet ik als de gesmeerde bliksem verhuisdozen inpakken, een risico-overlijdensverzekering afsluiten (want o jonge jonge hypotheekvertrekkende Rabobank ik mocht er zomaar 's dood bij neer vallen) afsluiten, een notaris achter de broek aanzitten en nog ff snel een besnijdenisje uitvoeren..... -
07 November 2012 - 09:27
Sandra:
Gerrit,
Hoe kan ik het goedmaken? ik voel me schuldig, heeeeeel schuldig nu! Het is je gelukt!
Jij krijgt in ieder geval van mij een hele, hele grote ijstaart, beloofd!!!
En echt, fietsen in Rheden is ook fantastisch!
Liefs,
Sandra -
09 November 2012 - 10:27
Marieke:
Lieve Sandra,
Wat heb je al ontzettend veel meegemaakt! Ik lees juist al je verslagen en sta versteld over de moed die je hebt om dit allemaal te doen. Wat een intense ervaringen die je raken tot op het bot. Ik denk dat je vanaf nu altijd anders in het leven zult staan. Mooi om te lezen wat je meemaakt, hoe je met mensen omgaat en zij met jou. Pas goed op jezelf, geniet en kom weer veilig terug.
Liefs Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
