Maralal
11 Oktober 2012 | Nederland, Duiven
Lieve mensen,
Hier een bericht vanuit Maralal!
Het reizen vanaf Tanzania naar Maralal was afzien, maar ik ben zo blij weer terug te zijn op deze bijzondere plek.
En ik heb een schattig huisje gehuurd; woonkamer, keuken, douche, toilet (helaas hurktoilet), twee slaapkamers en een veranda. Echt schattig. Helaas was het huisje niet gemeubileerd, dus was ik genoodzaakt wat meubels aan te schaffen. Aan de andere kant ook wel weer leuk want dan kun je het inrichten zoals je wilt. En de prijzen liggen hier natuurlijk ook wel anders.
Ik heb een timmerbedrijf opdracht gegeven een bank met twee stoelen en een salontafel te maken.
De bekleding kon ik bij een ander winkeltje uitzoeken en dan zou de timmerman die stof gaan kopen.
Toen ik de meubels besteld had beloofde de timmerman mij dat het vandaag klaar zou zijn; helaas, we zijn in Afrika, dus toen ik vandaag de spullen wilde ophalen, werd me verteld dat het helaas toch zaterdag wordt. Tja, aan dit soort dingen moet je je niet storen want dan erger je je de hele dag. Alles duurt lang, lang, lang. Overal moet je lang wachten. Of het nou bij de bank is of in een winkeltje of wanneer je ergens wat gedronken hebt en je wilt afrekenen, alles duurt verschrikkelijk lang. Wat zijn deze mensen traag zeg! Of ben ik gewoon te gewend aan het snelle leven in het westen? Wat is goed, wat is slecht? Zeg het maar!
Je went er ook wel aan hoor, je zal daar niemand zien die zegt dat iemand eens moet opschieten. Iedereen wacht gewoon keurig op zijn beurt. Dat is Nederland toch wel anders! Hoe vaak hoor je mensen niet mopperen omdat ze zo lang op iets moeten wachten! Daar ben ik er ook een van hoor, maar dat leer je hier echt wel af!
Terug naar het huisje!
Ik moest natuurlijk ook iets hebben om te koken, want een fornuis is hier niet aan de orde.
Ik heb dus nu een kookpit dat brandt op kerosine en een houtbrandertje met een roostertje erop.
Vandaag heb ik voor het eerst gekookt; een mix van aardappeltjes, rijst, wortels, witte kool, ui, knoflook, tomaten en specerijen…..heerlijk!
Verder heb ik twee pannen, borden, bestek, en kopjes gekocht. En natuurlijk een wasteil; ondertussen is zo’n beetje alles vies, dus morgen wordt een wasdag. Heerlijk in het zonnetje zitten en dan maar schrobben met een borstel.
Klinkt dom, maar ik verheug me er nu al op, heerlijk op mijn gemakkie keutelen, met op de achtergrond afrikaanse muziek. Ja, ik heb ook een radio, een wereldradio, die Pauline me heeft meegegeven.
Pauline, ik heb nu al zoveel plezier van de radio, echt super!
Toen ik het huisje in kon, moest er eerst worden schoongemaakt.
Het huisje is nieuw, dus niet vies, maar de kenianen kunnen niet echt netjes werken. De muurfverf zat dus overal op de mozaiek tegelvoeren, opgedroogde tegellijm moest van de tegels worden afgekrapt; nou, daar ben ik dus de hele dag zoet mee geweest.
Vanochtend kon ik nauwelijks meer lopen van de spierpijn; maar goed, komen mijn spieren ook eens in actie, niet slecht voor me.
Het huisje is een soort twee-onder-een-kapper; mijn buurtjes zijn hele sympathieke afrikaanse mensen, man, vrouw en kinderen, hoeveel kinderen is me nog niet geheel duidelijk, maar volgens mij zijn het er aardig wat.
Het huisje ligt op een heuvel zodat je prachtig uit kunt zien over geheel Maralal, verder kijk je uit op bergen, een berg waar de Turkana-stam woont, een andere berg, waar de Pokot-stam woont.
Het uitzicht is werkelijk prachtig.
Het enige wat ontbreekt is een mooie tuin, want daar hebben de afrikanen nog nooit van gehoord, of in ieder geval de Samburu niet. Het is alleen maar zand en stenen en hier en daar wat gras en struiken wat je ziet.
’s Nachts loopt er een askari (bewaker) rond die de boel bewaakt; toch een prettig gevoel.
Gisteren was ik in de keuken bezig en hoorde opeens een kip wel heel dicht bij kakelen; wat denk je, de kip van de buren liep gewoon in mijn woonkamer, kan allemaal hier!
Vanochtend had ik ineens een kudde geiten voor de deur, geweldig toch!
Het enige dat nog ontbreekt is werk, er loopt al wel iets trouwens. Een project waarvan ik de naam niet weet, maar dat te vergelijken is met het rode kruis is op zoek naar een secretaresse.
Mijn voordeel hier in Maralal is dat de meeste mensen ongeschoold zijn, hoe triest ook, maar daar zag men in het verleden nog niet de waarde van. Inmiddels gaat de jongste generatie wel naar school als er ook maar enigszins geld is, omdat het de Samburu nu wel duidelijk is dat het hebben van scholing alles betekent voor de toekomst van de kinderen. Maar voor mij is dat nu even een voordeel, want men heeft een groot gebrek aan geschoolde medewerkers.
Het hoofdkantoor van dat project dat in Nairobi zit, gaat nu voor het kantoor in Maralal bereken welk budget ze hebben voor een salaris van een secretaresse.
Alleen, zoals eerder gezegd, alles duurt lang in Afrika, hier moet ik zo’n twee a drie weken op wachten.
Zodra het salaris bekend is, zal ik worden opgeroepen voor een gesprek; afwachten, dus maar!
Wat overigens een heel groot voordeel is van Maralal, dat wist ik helemaal niet, maar hier heb je geen werkvergunning nodig! Dat maakt een en ander een stuk gemakkelijker!
Nou, dit was het weer even!
Liefs,
Sandra
Hier een bericht vanuit Maralal!
Het reizen vanaf Tanzania naar Maralal was afzien, maar ik ben zo blij weer terug te zijn op deze bijzondere plek.
En ik heb een schattig huisje gehuurd; woonkamer, keuken, douche, toilet (helaas hurktoilet), twee slaapkamers en een veranda. Echt schattig. Helaas was het huisje niet gemeubileerd, dus was ik genoodzaakt wat meubels aan te schaffen. Aan de andere kant ook wel weer leuk want dan kun je het inrichten zoals je wilt. En de prijzen liggen hier natuurlijk ook wel anders.
Ik heb een timmerbedrijf opdracht gegeven een bank met twee stoelen en een salontafel te maken.
De bekleding kon ik bij een ander winkeltje uitzoeken en dan zou de timmerman die stof gaan kopen.
Toen ik de meubels besteld had beloofde de timmerman mij dat het vandaag klaar zou zijn; helaas, we zijn in Afrika, dus toen ik vandaag de spullen wilde ophalen, werd me verteld dat het helaas toch zaterdag wordt. Tja, aan dit soort dingen moet je je niet storen want dan erger je je de hele dag. Alles duurt lang, lang, lang. Overal moet je lang wachten. Of het nou bij de bank is of in een winkeltje of wanneer je ergens wat gedronken hebt en je wilt afrekenen, alles duurt verschrikkelijk lang. Wat zijn deze mensen traag zeg! Of ben ik gewoon te gewend aan het snelle leven in het westen? Wat is goed, wat is slecht? Zeg het maar!
Je went er ook wel aan hoor, je zal daar niemand zien die zegt dat iemand eens moet opschieten. Iedereen wacht gewoon keurig op zijn beurt. Dat is Nederland toch wel anders! Hoe vaak hoor je mensen niet mopperen omdat ze zo lang op iets moeten wachten! Daar ben ik er ook een van hoor, maar dat leer je hier echt wel af!
Terug naar het huisje!
Ik moest natuurlijk ook iets hebben om te koken, want een fornuis is hier niet aan de orde.
Ik heb dus nu een kookpit dat brandt op kerosine en een houtbrandertje met een roostertje erop.
Vandaag heb ik voor het eerst gekookt; een mix van aardappeltjes, rijst, wortels, witte kool, ui, knoflook, tomaten en specerijen…..heerlijk!
Verder heb ik twee pannen, borden, bestek, en kopjes gekocht. En natuurlijk een wasteil; ondertussen is zo’n beetje alles vies, dus morgen wordt een wasdag. Heerlijk in het zonnetje zitten en dan maar schrobben met een borstel.
Klinkt dom, maar ik verheug me er nu al op, heerlijk op mijn gemakkie keutelen, met op de achtergrond afrikaanse muziek. Ja, ik heb ook een radio, een wereldradio, die Pauline me heeft meegegeven.
Pauline, ik heb nu al zoveel plezier van de radio, echt super!
Toen ik het huisje in kon, moest er eerst worden schoongemaakt.
Het huisje is nieuw, dus niet vies, maar de kenianen kunnen niet echt netjes werken. De muurfverf zat dus overal op de mozaiek tegelvoeren, opgedroogde tegellijm moest van de tegels worden afgekrapt; nou, daar ben ik dus de hele dag zoet mee geweest.
Vanochtend kon ik nauwelijks meer lopen van de spierpijn; maar goed, komen mijn spieren ook eens in actie, niet slecht voor me.
Het huisje is een soort twee-onder-een-kapper; mijn buurtjes zijn hele sympathieke afrikaanse mensen, man, vrouw en kinderen, hoeveel kinderen is me nog niet geheel duidelijk, maar volgens mij zijn het er aardig wat.
Het huisje ligt op een heuvel zodat je prachtig uit kunt zien over geheel Maralal, verder kijk je uit op bergen, een berg waar de Turkana-stam woont, een andere berg, waar de Pokot-stam woont.
Het uitzicht is werkelijk prachtig.
Het enige wat ontbreekt is een mooie tuin, want daar hebben de afrikanen nog nooit van gehoord, of in ieder geval de Samburu niet. Het is alleen maar zand en stenen en hier en daar wat gras en struiken wat je ziet.
’s Nachts loopt er een askari (bewaker) rond die de boel bewaakt; toch een prettig gevoel.
Gisteren was ik in de keuken bezig en hoorde opeens een kip wel heel dicht bij kakelen; wat denk je, de kip van de buren liep gewoon in mijn woonkamer, kan allemaal hier!
Vanochtend had ik ineens een kudde geiten voor de deur, geweldig toch!
Het enige dat nog ontbreekt is werk, er loopt al wel iets trouwens. Een project waarvan ik de naam niet weet, maar dat te vergelijken is met het rode kruis is op zoek naar een secretaresse.
Mijn voordeel hier in Maralal is dat de meeste mensen ongeschoold zijn, hoe triest ook, maar daar zag men in het verleden nog niet de waarde van. Inmiddels gaat de jongste generatie wel naar school als er ook maar enigszins geld is, omdat het de Samburu nu wel duidelijk is dat het hebben van scholing alles betekent voor de toekomst van de kinderen. Maar voor mij is dat nu even een voordeel, want men heeft een groot gebrek aan geschoolde medewerkers.
Het hoofdkantoor van dat project dat in Nairobi zit, gaat nu voor het kantoor in Maralal bereken welk budget ze hebben voor een salaris van een secretaresse.
Alleen, zoals eerder gezegd, alles duurt lang in Afrika, hier moet ik zo’n twee a drie weken op wachten.
Zodra het salaris bekend is, zal ik worden opgeroepen voor een gesprek; afwachten, dus maar!
Wat overigens een heel groot voordeel is van Maralal, dat wist ik helemaal niet, maar hier heb je geen werkvergunning nodig! Dat maakt een en ander een stuk gemakkelijker!
Nou, dit was het weer even!
Liefs,
Sandra
-
12 Oktober 2012 - 20:44
Josephine:
Lieve, lieve Sandra,
Het is weer een waanzinnig verhaal, echt een bizarre reis, maar enfin het is weer tot een goed einde gekomen ! Echt geweldig ,dat je nu een eigen plekje hebt, gezellig inrichten, naar je eigen wensen, lijkt mij super, alleen dat alles zo traag gaat, daar moet je als gehaaste Europeaan wel even letterlijk bij stil staan !
Ja, en natuurlijk heb je niet de beschikking over een geavanceerd fornuis, maar ik verwacht dat dit kooktoestel meer charmes heeft !Heerlijk je eigen potje koken, met zalige ingrediënten, en dan natuurlijk de afwas, waar je de hele dag aan kunt besteden ....
Ik heb op dit moment een moeilijke tijd, het is morgen 13 oktober alweer een jaar geleden ,dat mijn moeder
is gestorven.... Ik denk elke dag aan haar en mis haar zo ontzettend, bezoek nog steeds elke week een psycholoog ter ondersteuning, ben door de hele situatie toch wel in een depressie gekomen. Gelukkig heb ik mijn baan als afleiding, tevens lieve zorgzame collega 's , een manager die echt haar uiterste best doet om mij goed te begeleiden , maar toch, het gemis blijft en het zal nooit meer zo worden als voorheen ! Ik lees elke keer je boeiende reisverslag en heb veel bewondering voor je, dat je deze stap en wending in je leven hebt genomen. Ik heb trouwens eergisteren een hele interessante documentaire gezien over de dieren die in het Masai gebied leven echt geweldig, die leeuwen en cheeta' s zou ik niet graag zo dichtbij willen hebben ! Zojuist het journaal gezien, het is bij ons op dit moment, regen, regen en nogmaals regen en slechts 12 graden ! Ik denk dat het bij jullie beter qua temperatuur is !
Tot het volgend reisverslag, veel liefs, Josephine -
12 Oktober 2012 - 21:20
Sandra:
Lieve Josephine,
Ik wens je, zeker morgen, heel veel kracht toe!
Het is goed dat je begeleiding hebt gezocht; je hoeft niet alles alleen te doen!
Dit heeft tijd nodig meisje, hoeveel tijd is voor iedereen weer anders, maar echt, er komt een dag dat je het een plekje hebt kunnen geven!
Het gemis zal er altijd zijn en het zal inderdaad niet meer zijn zoals het ooit was, maar ik weet zeker dat er op een dag ineens weer een lichtpuntje verschijnt waardoor je je weer wat beter gaat voelen.
Heb vertrouwen lieverd, alles komt uiteindelijk goed!
Dikke knuffel!
Sandra -
14 Oktober 2012 - 18:59
Josephine:
Lieve Sandra,
Zoals verwacht, was het voor mij toch een deprimerende dag gisteren, heel hartelijk dank voor je lieve berichtje, en natuurlijk zal er ooit wel weer een moment komen, dat ik al haar herinneringen koester, nu is het slechts nog een verlangen naar haar aanwezigheid en support en vooral haar lieve lach en altijd haar zorg voor anderen en vooral naar Walther en naar mij toe !
Zit nu naar een documentaire te kijken over Namibië en het leven daar, echt waanzinnig. Heb gisteren een aantal prachtige reisgidsen gehaald over Afrika, zodat ik je beter kan volgen , waar jij zit en hoe het daar is, heel indrukwekkend ! Schitterende hotels aan de kust, ter hoogte van Mombassa etc.
Ben trouwens ontzettend benieuwd naar je huisje met de inrichting, heb je daar al foto's van, zal wel even duren voordat alles klaar is .... wordt ongetwijfeld een project dat geruime tijd in beslag zal nemen !
En dan natuurlijk de kans op een baan, ook niet verkeerd ! Kijk uit naar je volgende reisverslag !
Liefs, Josephine -
14 Oktober 2012 - 19:41
Sandra:
Hoi Josephine,
Ik heb wat foto's geplaatst; het is nog een beetje kaal, zal beetje bij beetje moeten worden aangeschaft, maar het is een begin!
Liefs,
Sandra
-
14 Oktober 2012 - 19:41
Sandra:
Hoi Josephine,
Ik heb wat foto's geplaatst; het is nog een beetje kaal, zal beetje bij beetje moeten worden aangeschaft, maar het is een begin!
Liefs,
Sandra
-
21 Oktober 2012 - 09:23
Tim:
Je spoort niet! Raar wijf! Je bent mijn moeder niet meer! Ik hoef je nooit meer te spreken! -
25 Oktober 2012 - 13:48
Nicole :
Hoi Sandra
Ik heb je de foto's van jouw afscheid nog steeds niet opgestuurd. Inmiddels heb ik ze hier wel uitgeprint liggen. Ik begrijp dat je in Kenia zit ipv Tanzania? Heb je voor mij je postadres?
Nicole
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
