Wauw, wat is Kenia toch een mooi land!

Daar zit ik dan in Maralal, in plaats van Mombasa.
Omdat het te onrustig was in Mombasa, heb ik toch op het laatste moment besloten naar Maralal af te reizen; en wat voor een reis!!! Kom ik later op terug!

De treinreis van Antwerpen naar Schiphol verliep prima; Danielle, nog super bedankt voor het wegbrengen!!!
Op Schiphol verliep ook alles op rolletjes; ik had wel degelijk overgewicht, maar ze deden er gelukkig niet moeilijk over.
Om 21.00 uur vertrok het vliegtuig richting Nairobi; ik was zo moe van alle emoties de laatste dagen, dat ik vrijwel de hele reis, 8 uur, geslapen heb!

Omdat een belangrijke Moslimleider onlangs vermoord is, had ik al begrepen dat er nogal wat rellen waren in Mombasa. Dit heeft me doen besluiten niet naar Diani Beach te reizen, omdat je dan met de bus door Mombasa komt, maar af te reizen naar Maralal, het Samburu-gebied, een plaats waar meerdere kennissen van me wonen, o.a. Kasito, waarover ik sommigen van jullie wel heb verteld.

Maar eerst moest ik overnachten in Nairobi, omdat je 's nachts niet moet reizen.
Ik vond een hotelletje, waarover ik niet teveel zal vertellen, omdat er gewoon niet veel over te vertellen valt, behalve dat het een smerige, kleine kamer was, met een douche en toilet. Ik dacht, waarom niet, hoef alleen maar te slapen en douchen, meer hoef ik niet. Slapen lukte dus niet, wat een lawaaierige stad is dat. Maar goed, ik dacht, ik slaap wel in de bus, geen probleem. Ik kan me in ieder geval lekker douchen; je voelt hem al aankomen, geen water!!!!!!!! Nou ja, niks aan te doen, dat is Afrika.

Vervolgens ben ik met de taxi naar een opstapplaats voor matatu's (volkswagenbusjes) gegaan die vertrekken richting Maralal.
Omdat dat het reis is van zo'n 12 uur, besloot ik te stoppen in het plaatsje Nyahururu om daar te overnachten en 's morgens vroeg door te reizen naar Maralal.

Met Kasito had ik afgesproken dat hij me zou afhalen in Nyahururu zodat we samen konden doorreizen naar Maralal.
Hij had al een slaapplaats voor me geregeld in een hotel, kosten Euro 7 per nacht!!!
Ik vond het geweldig om hem weer te zien; en hij wilde maar 1 ding, ervoor zorgen dat ik een fijne tijd zou hebben in Maralal. Dat ik de omgeving zou leren kennen en zijn familie en hij zou me mee willen nemen naar waar hij oorspronkelijk vandaan komt; de bush.
Dit alles had hij me al gezegd toen ik hem ontmoette in Diani Beach.

Eigenlijk dacht ik dat dat dit er nooit van zou komen, maar vanwege de problemen in Mombasa, besloot ik deze reis toch maar te maken, omdat ik deze persoon gewoon vertrouw.

Ik weet dat enkelen van jullie nu zullen zeggen; jeetje, Sandra, je lijkt wel niet goed wijs; je gaat dit toch niet ondernemen met iemand die je nauwelijks kent.
Punt 1: ik ben inderdaad niet goed wijs, dat weet ik, maar dit is gewoon een kans om in het Samburu-gebied te komen en te verblijven samen met de lokale bevolking. En als er iets is wat ik leuk vind, is het dat wel!
Ik wil niet in Afrika zijn en in een of ander luxe hotel verblijven, ik wil de inwoners ontmoeten, met hun praten, eten, drinken, lachen; ik wil ook gehurkt leren plassen, ik wil Afrika echt ervaren. En dat is precies wat ik ga doen.

Dus, daar gingen we, met de matatu naar Maralal.
Ik zal jullie vertellen, dat was me het reisje wel. We hebben het hier niet over een of andere verharde weg waar je over moet. Nee, het is gewoon een zandweg en aangezien het er de laatste dagen nogal geregend heeft, was het dus 1 modderpoel.
3 Keer zijn we de bus uitgemoeten omdat we vastzaten in de modder. En dan iedereen, inclusief ikzelf, aan een touw hangen om de bus uit de modder te trekken. We hebben hierbij ook wel verschrikkelijk gelachen; verschillende mensen gingen onderuit en lagen dan echt in de modderpoel.
Maar de derde keer dat de bus vastliep, werd er toch iets minder gelachen, want het werd toch wel al wat later op de dag en we moesten wel zorgen dat we voor het donker in Maralal waren. Dit vanwege de wilde dieren die daar vrij loslopen, en dan heb ik het vooral over de leeuwen. Daar zijn de mensen dan toch wel bang voor.
Maar gelukkig lukte het uiteindelijk door te reizen naar Maralal.

Zo'n reis in een matatu is toch wel bijzonder; er kunnen niet meer dan 8 passagiers mee, dus je bent toch zo'n 7 uur op elkaar aangewezen.
Afrikaanse muziek staat loeihard aan, mensen zingen mee, lachen met elkaar en kletsen wat af. Als iemand iets te eten bij zich heeft, dan wordt dat gedeeld, dat is geheel vanzelfsprekend. Dus van de 1 kreeg je kauwgom, van de ander een marie-biscuitje en ook mijn mentos snoepjes werden rondgedeeld. Geweldig zoals dat dan gaat.
Dat is 1 ding waarom ik zo van afrika hou; je deelt met elkaar, de ene keer heb jij wat, de andere keer de ander! Kunnen wij nog wat van leren!

Overmorgen reis ik samen met Kasito naar zijn geboortedorp; een reis van zo'n drie en half uur met een jeep. Het moet een behoorlijke onderneming zijn, de weg is heel slecht begaanbaar, heb ik inmiddels begrepen, maar als je wat wilt zien, dan moet je daar wat voor over hebben. Dus gaan we!
We zullen een stop maken in Barsaloi, de plaats waar Corine Hofman (je weet wel, van de White Masai) gewoond heeft, daarna reizen we door naar de familie van Kasito.
Hij zei me dat ze speciaal voor mijn komst een geit zouden slachten waarmee ze me zouden verwelkomen. Tja, wat zeg je dan.......!
Ik zal eraan moeten geloven, vrees ik.

Als ik dadelijk stop met mijn verhaal, zal me later vanalles te binnen schieten wat ik ook nog had willen vertellen, maar ja...ik laat het hier nu maar bij deze keer.

In ieder geval gaat het goed met me en kan ik niet anders zeggen dan dat ik geniet!!!!

Heel veel liefs van mij aan iedereen en tot mijn volgende verslag!