Samburu-land

Lieve mensen, ik moet jullie gewoon deelgenoot maken van mijn laatste belevenis!.
Gisteren ben ik met Kasito naar zijn geboortedorp afgereisd!
Jonge, jonge, een ervaring om nooit meer te vergeten!

's Morgens om vijf uur vertrokken we met de jeep; een tocht van zes uur! En wat voor tocht!. Afrika heeft namelijk nog nooit gehoord van asfalteren, of waarschijnlijk wel, maardaar hebben ze natuurlijk geen geld voor.
Dus deze tocht ging over zandwegen de bergen in. De wegen zijn bezaaid met keien, grote en kleinen, dus je kunt je voorstellen dat ik van de ene kant naar de andere kant gezwiept werd.
Als je een jeep huurt voor een langere tocht, dan gaan er altijd twee personen mee. 1 Chauffeur en nog een persoon die in geval van nood het rijden kan overnemen. Verder hebben ze machetes (grote kapmessen) en een geweer bij zich.
Dat moet ook wel want je rijdt dus door de bush, waar de leeuwen, luipaarden, olifanten (waar de Masai het meest bang voor zijn) gewoon vrij rondlopen.
En deze dag heb ik dus ook geleerd gehurkt te plassen, aangezien er uiteraard geen toiletten in de bush zijn. En ik moet jullie zeggen dat dat heel goed te doen is. Ik had van die ideale natte doekjes bij me, waarvan ik overigens veel meer had moeten meenemen uit Nederland.

Na zo'n vijf uur kwamen we aan in Barsaloi! Gaan er bij sommigen van jullie nu wat lampjes branden?
Ja, dit is de plaats waar de White Masai is opgenomen, waar Corinne Hofman dus heeft gewoond.
En ik wilde 1 ding en dat was Lketinga zien. De Masai waarmee Corinne getrouwd was. En wat had ik een geluk! Lketinga was er! Dus ik heb heel lang met hem gesproken en foto's gemaakt van ons twee samen.Geweldig!
Ik heb met hem gesproken over wat hij zelf vond van de film. En wat ik al eerder had gehoord, vertelde hij me dat sommige fragmenten uit de film toch wel erg overtrokken waren!. Niet alles was conform de waarheid. Ik vroeg wat er dan niet klopte. Nou, dat hij haar had geslagen en dat hij zoveel mira (een drug) had gebruikt. Tja, we zullen nooit weten wat de waarheid is. Maar of het verhaal nou klopt of niet, ik vond het helemaal geweldig hem te ontmoeten.
Ik heb samen met hem een Tusker (bier) gedronken en bij het weggaan gaf hij mij zijn telefoonnummer (niet dat ik er ooit wat mee zal doen, maar toch leuk om te hebben).
Vervolgens vroeg hij mijn telefoonnummer, maar Kasito fluisterde me onmiddelijk toe geen nummer te geven! Dus hebben we maar een fake nummer gegeven, hahaha!

Vervolgens reden we door naar Nanyuki, het geboortedorp van Kasito.
Jezus mensen, hoe moet ik dit omschrijven?
Het is dus midden in de bush, waar ze hun Manyatta's (huisjes) hebben.
Nou ja huisjes; het zijn dus hutjes gemaakt van koeiemest. Een ronde ruimte van zo'n vier meter doorsnee, met een gat aan de voorkant, de deur.
Toen wij aankwamen stonden de moeder van Kasito en zijn drie kinderen en de complete familie ons op te wachten. Terwijl we uitstapten zongen ze ons toe, een lied om ons te verwelkomen.
Mama nam me bij de hand en nam me mee naar haar Manyatta waar ik naar binnen moest. Dan zie je dus een donker hol, met een kookvuur in het midden dat constant brandt, waardoor je redelijk snel brandende ogen krijgt van de rook, verder zag je op verschillenden plekken kleden op de grond liggen; de slaapplaatsen. En verder waren er 8 jonge geitjes, die ze binnen houden vanwege het gevaar dat wilde dieren ze te pakken krijgen.
Ik had een hele voorraad voedsel en cadeautjes voor ze gekocht, wat overigens geen drol kostte.
2 Kanga's (doeken die ze als kledingstuk gebruiken) voor mama, 2 rokken (echt mooie stof waar je dus Euro 1,50 voor betaalt), voor Richard (oudste kind, 12 jaar) een zaklamp, voor Muriti (meisje, 10 jaar) twee blousjes, voor Dagelai (meisje, 7 jaar) een jurkje.
Verder zakken rijst, suiker, thee, Ugali (maismeel), olie, pruimtabak, zeep, bonen en aardappels. Iedereen was als een kind zo blij.
Maar wat ze dan onmiddelijk doen is de hele gemeenschap uitnodigen voor (Chai), gewoon omdat ze willen delen!
Alle oudere mannen kwamen uit het dorp, gingen allemaal bij elkaar zitten en deelden de pruimtabak. Het ontroert me te zien dat als een familie wat extra's krijgt, dit niet voor henzelf houdt, maar dat het geheel normaal is te delen met de gehele gemeenschap. Geweldig!!!

Dagelai, de jongste van Kasito, heeft vrijwel meteen na aankomst mijn hand gepakt en niet meer losgelaten, tot het moment dat ze los moest laten omdat ik weer de jeep in moest om terug te reizen.

Even ter verduidelijking, Kasito is getrouwd geweest met een Samburu-vrouw. Ze zijn uit elkaar gegaan omdat Kasito had te luisteren naar zijn schoonmoeder; zij bestierde het gezin van Kasito en dat gaf uiteindelijk trammelant. Kasito heeft zijn vrouw uiteindelijk gezegd dat ze bij hem weg moest, terug naar haar moeder, omdat dit niet werkte.
Dus is ze met kinderen vertrokken en bij haar moeder gaan wonen. Echter, niet lang daarna, kreeg zijn ex-vrouw malaria en overleed. Kasito heeft toen zijn kinderen opgehaald en die worden dus vooral verzorgd door zijn moeder.
Kasito verdient zijn geld met zijn kudde koeien, schapen, geiten en kamelen.
Hij koopt koeien op de lokale markt en gaat dan naar Nairobi om ze te verkopen, voor een hogere prijs dan hij ze heeft ingekocht.
Verder wordt de melk van kamelen verkocht en de huiden.

Mam nam me mee om te laten zien hoe ze de kamelen melkt en liet me zien dat er vandaag een pasgeboren kameel was gestorven. En inderdaad, daar stond een kameel, met op de grond een dood kameeltje. Moeder kameel maakte enorme zielige geluiden en werd ook agressief naar iedereen.
Wat ze nu doen is de huid van de dode kameel verwijderen, dat weer verkocht word. Ze snijden de kameel open, halen alle ingewanden eruit, zodat ze weer een heerlijke!!!! maaltijd hebben en vullen de kameel met gras. Moeder kameel denkt dan dat haar jong gewoon leeft, waardoor de melkproductie behouden blijft.

We werden geroepen door een Samburu-tante van Kasito; het was etenstijd. Ohjee dacht ik, zou zullen we het gaan beleven! Maar, ik kreeg rijst met rode bonen en aardappels, heerlijk!
Ik heb een heel klein stukje geit geproefd om ze niet voor het hoofd te stoten en toen aangegeven dat ik het niet hoefde. Dan is het prima voor ze, maar je moet wel even geproefd hebben. Nou, geit vind ik echt niet lekker, doet me denken aan lamsvlees; lust ik ook niet!

Het was tijd om te vertrekken, want we moesten toch wel voor het donker weer terug zijn. Dus wilde ik iedereen een hand geven. Nee, zei Kasito, niet doen! Even wachten.
De gemeenschap had zich weer verzameld en gingen om ons heen staan, vervolgens werden we lichtelijk bespogen en zongen ze een lied met zijn allen; een lied gericht aan Enkai (god) om te vragen of hij wil zorgen voor een veilige terugreis.
En toen moesten we echt afscheid nemen, handen werden geschud en je werd door iedereen innig omhelst.
Dagelai begon te huilen, ze wilde met me mee naar Maralal en bij mij blijven!
Ik had haar zo willen meenemen, wat een schatje is dat, maar helaas......

Lieve mensen, deze dag heeft me echt geraakt, kan niet precies uitleggen waarom; alsof ik terecht kwam in een warm bad of zo!
Ik kon wel janken; wilde eigenlijk helemaal niet weg! Maar goed.

De terugreis verliep prima tot we bijna in Maralal waren, waar het behoorlijk had geregend, waardoor de weg weer een grote modderzooi was. En ja hoor, we zaten op een gegeven moment hartstikke vast in een enorme plas met water!
Afijn drie uur later, is het met behulp van een andere auto gelukt ons eruit te krijgen. Ik was inmiddels totaal verkleumd, want had er qua kleding niet op gerekend dat het zo laat zou worden (24.00 uur) en total loss. Plofte in mijn bedje en volgens mij sliep ik direct in.

Vanochtend bij het ontbijt vroeg iemand mij hoe het gisteren was geweest in Nanyuki.
Echt mensen, ik kon mijn tranen zowat niet bedwingen toen ik zei hoe mooi deze dag voor me is geweest en ook nu, terwijl ik dit schrijf, merk ik dat de tranen opkomen. Waarom, ik weet het niet!!!

Liefs allemaal en tot het volgende bericht!

Sandra

PS.
Ik heb enorm veel foto's gemaakt, maar tot nu toe is het me nog niet gelukt deze te uploaden!